در آن ایام ، شهر کوفه مرکز ثقل حکومت اسلامی بود . در تمام قلمرو کشور وسیع اسلامی آن روز ، به استثنا قسمت شامات ، چشم ها به آن شهر دوخته بود که ، چه فرمانی صادر می کند و چه تصمیمی می گیرد . در خارج این شهر دو نفر ، یکی مسلمان و دیگری کتابی (یهودی یا مسیحی یا زردشتی ) ، روزی در راه به هم برخورد کردند . مقصد یک دیگر را پرسیدند . معلوم شد که مسلمان به کوفه می رود و آن مرد کتابی در همان نزدیکی ، جای دیگری را در نظر دارد که برود . توافق کردند که چون در مقداری از مصافت راهشان یکی است با هم باشند و با یکدیگر مصابحت کنند . راه مشترک ، با صمیمیت ، در ضمن صحبت ها و مذاکرات مختلف طی شد . به سر دوراهی رسیدند . مرد کتابی با کمال تعجب مشاهده کرد که رفیق مسلمانش از آن طرف که راه کوفه بود نرفت و از این طرف که او می رفت آمد . پرسید : مگر تو نگفتی من می خواهیم به کوفه بروم ؟

_ چرا.

_ پس چرا از این طرف می آیی ؟ راه کوفه که آن یکی است .

_ می دانم ، می خواهم مقداری تو را مشایعت کنم.پیغمبر ما فرمود :« هر گاه دو نفر در یک راه با یکدیگر مصاحبت کنند حقی بر یکدیگر پیدا می کنند. » اکنون تو حقی بر من پیدا کردی . من به خاطر این حق که به گردن من داری می خواهم چند قدمی تو را مشایعت کنم ، و البته بعد به راه خودم خواهم رفت .

_ اوه ، پیغمبر شما که این چنین نفوذ و قدرتی در میان مردم پیدا کرد و به این سرعت دینش در جهان رایج شد ، حتما به واسطه ی همین اخلاق کریمه اش بوده .

تعجب و تحسین مرد کتابی در این هنگام به منتها درجه رسید که برایش معلوم شد که این رفیق مسلمانش خلیفه ی وقت علی بن ابی طالب (ع) بوده .

طولی نکشید که همین مرد مسلمان شد و در شمار افراد مومن و فداکار اصحاب علی (ع) قرار گرفت .

 

 

 

منابع:

کتاب داستان راستان جلد اول نوشته استاد مرتضی مطهری [اصول کافی،جلد2،باب«حسن الصابه و حق الصاحب فی السفر»صفحه670